Με αφορμή τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, τις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων και τις επιθέσεις σε πρόσωπα της πολιτικής, γίνεται αρκετή συζήτηση, σχετικά με τους κινδύνους που εγκυμονεί αυτή η εκτροπή της λαϊκής αγανάκτησης και με το αν είναι ή όχι δικαιολογημένη και θεμιτή η βία. Είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσουμε τα κίνητρα αυτών που δρουν προπηλακίζοντας και χειροδικώντας και [...]να ελέγξουμε την πηγή από όπου ξεχύνεται αυτό το ποτάμι. Άλλος ο αγανακτισμένος που δυσφορεί με το πολιτικό σύστημα έτσι όπως έχει διαφθαρεί μέσα στη λιθώδη αναισθησία του, ελπίζει όμως και θέλει να εργαστεί συλλογικά και συνειδητά για μια καλύτερη ποιότητα δημοκρατίας και άλλος ο αγανακτισμένος που εκμεταλλευόμενος την κατάντια του συστήματος επιθυμεί να κατεδαφίσει συλλήβδην την δημοκρατία, ως πολίτευμα, ως τρόπο ζωής, ως πολιτικό περιβάλλον ελεύθερης σκέψης και έκφρασης.Η βία στο εσωτερικό μιας κοινωνίας ποτέ ιστορικά δεν απέφερε κανέναν αγαθό καρπό, παρά μόνο νέα βία, γιατί η βία της μιας πλευράς νομιμοποιεί κάποια στιγμή την άσκηση βίας από την απέναντι πλευρά και ο νόμος της ισχύος του πολυπληθέστερου δεν ισχύει στην περίπτωση αυτή, γιατί μιλάμε για ανθρώπινες ζωές και όχι για το παιδικό παιχνίδι της διελκυστίνδας.
Η αγανάκτηση, είναι ένα συναίσθημα που αν δε μορφωθεί, αν δεν πάρει σχήμα, μπορεί εύκολα να δώσει τέτοια αποτελέσματα βίας, άλογου ξεσπάσματος θυμού, τυφλής εκτόνωσης. Η κοινωνία βιώνει την αγανάκτηση, αλλά αυτή η αγανάκτηση πρέπει να μορφωθεί, να γίνει επιχειρήματα, προτάσεις, σταθερή διεκδίκηση θέσεων, αυτοκριτική, άνοιγμα στον διάλογο, όχι άναρθρες κραυγές και «εκτόνωση».
Άλλωστε, αυτός ο θλιβερός θίασος της εξουσίας έχει εκτραφεί και από εμάς τους ίδιους, ως μέλη της ελληνικής κοινωνίας με δικαίωμα ψήφου που αφεθήκαμε στις θωπείες του ψεύδους, όπως ένα παιδί στην παρηγορητική δύναμη του παραμυθιού.
Να γιατί έχει τόσο μεγάλη σημασία η παιδεία και η «μόρφωση» και τη βάζω σε εισαγωγικά γιατί δεν εννοώ ούτε μόνο, ούτε κυρίως, τη μόρφωση που επιστέφεται από πανεπιστημιακούς τίτλους και πτυχία, αλλά αυτήν που έχει ο απλός λαός στην καρδιά του και φαίνεται καθαρά στην ελληνική φιλοξενία, την λαϊκή καλαισθησία (αυτό που λέμε «λαϊκός πολιτισμός»), στην απλότητα της συμπεριφοράς, στην περισυλλογή, στα ήμερα ήθη. Αυτός ο λαός δε γίνεται ποτέ όχλος, γιατί ξέρει να μορφώνει τα συναισθήματά του, να μετατρέπει την απόγνωση σε ελπίδα. Ο όχλος δεν εκφράζει το λαϊκό συναίσθημα. Δεν εκφράζει τίποτα. Είναι νοσηρή παρενέργεια μιας βαθιά εσφαλμένης αντίληψης για την δήθεν «ελευθερία». Είναι απρόσωπος, ξεσπά, κραυγάζει υστερικά, αδυνατεί να οργανώσει συλλογισμούς, δεν έχει ματιά προς τα μέσα, είναι χαοτικός και άρα αντικοινωνικός, αφού οι κοινωνίες υπάρχουν, για να δαμάζουν το χάος.
Για όλους αυτούς τους λόγους, η βία δεν είναι ποτέ θεμιτή. Έχει μεγάλη σημασία για την εθνική μας αξιοπρέπεια και την ιστορία μας, το πώς θα διέλθουμε τη στενωπό. Τώρα θα φανεί πόσο πολιτισμό διαθέτουμε, πόσο ενσωματωμένη στη σκέψη μας έχουμε την αρχαία και νεώτερη παράδοσή μας, ή απλώς τη λιβανίζουμε χωρίς να μετέχουμε. Να βαδίσουμε με προσοχή , με αυτοσυνειδησία, με ευθύνη γιατί αυτή η βία που πάει να επεκταθεί είναι κακό σημάδι.
Ε.Π.
