Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Η ανεργία στην Ισπανία μας δείχνει ... το δρόμο, που έχουμε να διανύσουμε


Αυτά τα δημοσιεύματα δεν είναι μεν ευχάριστα, αλλά μας δείχνουν και το τί μας περιμένει। Άμεση υποχρέωση όλων των ενεργών πολιτών και των υπευθύνων φορέων είναι η οργάνωση έτσι των τοπικών κοινωνιών προκειμένου το "κοινωνικό κράτος" να παραμείνει όρθιο, ό,τι κι αν συμβεί στους δείκτες της οικονομίας. Υγεία, παιδεία, απασχόληση: οι τρεις βασικοί πυλώνες του κοινωνικού κράτους πρέπει να είναι στόχος όλων μας στο επίπεδο της "πρόληψης". Οι προνοιακές υπηρεσίες είναι στο επίπεδο της αντιμετώπισης - καταστολής των δυσάρεστων καταστάσεων. Ας ξεκινήσει ένας διάλογος για το ποια μέτρα πρέπει να ληφθούν από τους ενεργούς πολίτες. Παραδείγματα:
- στον τομέα της δημόσιας υγείας - υγεία για όλους, που βασικός παράγοντας είναι το νοσοκομείο.
- στον τομέα της δημόσιας παιδείας, φαίνεται θα πληγεί καίρια η φροντίδα των μικρών παιδιών, θα πληγούν οι δημόσιοι βρεφονηπιακοί και παιδικοί σταθμοί
- στον τομέα της απασχόλησης, η ανεργία τσακίζει κόκαλα! Γραφεία ανέργων παντού, ενίσχυση της τοπικής παραγωγής, σύνδεση με την τοπική κατανάλωση, ενίσχυση των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων που παράγουν τοπικά προιόντα για την τοπική αγορά. Ενίσχυση του ρόλου της τοπικής αγροτικής παραγωγής



Ισπανία: «Θερίζει» η ανεργία, πέρασε το 20%
Πλήττει τον έναν στους πέντε πολίτες.

Αυξήθηκε και πάλι η ανεργία στην Ισπανία, φθάνοντας στο τέλος του 2010 το 20,33%, στο υψηλότερο επίπεδο από το δεύτερο τρίμηνο του 1997, σύμφωνα με τα στοιχεία που δόθηκαν σήμερα από το Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής (INE).

Κατά συνέπεια, η ανεργία δεν [...]μειώθηκε παρά μόνο για ένα τρίμηνο, το τρίτο του 2010, περνώντας για λίγο κάτω από το όριο του 20%, στο 19,79%. Το ποσοστό της ανεργίας στο τέλος του 2010 ξεπέρασε το όριο του 19,4% που είχε θέσει η κυβέρνηση και ανεβαίνει και πάλι σε επίπεδο ρεκόρ.

Ο αριθμός των ανέργων ανερχόταν στο τέλος του 2010 στα 4,697 εκατομμύρια ανθρώπους, δηλαδή 121.000 άτομα περισσότερα σε σχέση με το τρίτο τρίμηνο και 370.100 άτομα περισσότερα σε σχέση με το προηγούμενο έτος, σύμφωνα με το INE.

Η άνοδος της ανεργίας δεν έχει σταματήσει από το καλοκαίρι του 2007, καθώς η Ισπανία επλήγη σκληρά από την έκρηξη της στεγαστικής φούσκας. Η ισπανική οικονομία βρίσκεται σε ύφεση από το τέλος του 2008 και η ανάκαμψη δεν είναι παρά εξαιρετικά διστακτική.

Το ποσοστό ανεργίας είναι διπλάσιο του μέσου όρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο υπουργός Εργασίας προειδοποίησε τον Σεπτέμβριο ότι θα χρειασθούν «τρία ή τέσσερα χρόνια για την επάνοδο στα ποσοστά προ της κρίσης».

Η κυβέρνηση αναθεώρησε πρόσφατα προς τα επάνω τις προβλέψεις της για το 2011, αναμένοντας τη διαμόρφωση του ποσοστού της ανεργίας στο 19,3%, έναντι 18,9% προηγουμένως. Η πρόβλεψη για το 2012 είναι 17,5% και για το 2013, 16,2%.

Δύο αριθμοί προκαλούν ανησυχία. Η ανεργία στους κάτω των 25 ετών υπερβαίνει το 40% και ο αριθμός των νοικοκυριών όπου κανένα μέλος δεν έχει απασχόληση φθάνει το 1,3 εκατομμύρια.
διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ...

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Πόσο επιτέλους κάνει μια τυρόπιττα;

Έχω έναν καλό φίλο που ασχολείται με το εμπόριο παπουτσιών. Επισκέφτηκα, λοιπόν, το κατάστημά του και γινότανε χαμός. Λες και δεν υπάρχει κρίση, ο κόσμος ψώνιζε. Οι τιμές των παπουτσιών ήταν φθηνές. Από 5 ως 50 ευρώ το ακριβότερο. Κερδίζεις; τον ρώτησα. 50%, μου απάντησε. Καλά, οι άλλοι με πόσο πουλάνε, ξαναρώτησα. 100%, 200%, 300%, ήταν η απάντηση. Κι έπειτα ήρθαν τα Everest: Δύο ευρώ για μία τυρόπιτα και έναν espresso. Να κι ένα καλό από αυτή την κρίση...
Οι τιμές στην Ελλάδα είναι κατά γενική ομολογία πανάκριβες. Πολλές φορές το φαρμακείο έχει καλύτερες τιμές από το super market. Όσο για τα εμπορικά καταστήματα; Σε κάποιες περιπτώσεις είναι πιο συμφέρον να πάρει κανείς το αεροπλάνο και να ταξιδέψει στο εξωτερικό. Θα κάνει τη βόλτα του και θα του έρθει πιο φθηνά!
Δεν είναι υπερβολικές αυτές οι διαπιστώσεις. Είναι πολλοί οι λόγοι που οδήγησαν την Αθήνα να είναι μία από τις ακριβότερες πρωτεύουσες της Ευρώπης. Οι έμποροι, για παράδειγμα, διαμαρτύρονται για τα υψηλά ενοίκια και για τους πολλούς φόρους προς το κράτος και τους δήμους. Σε αυτά έχουν δίκιο, αλλά αποσιωπούν τις δικές τους ευθύνες στη διαμόρφωση του φαινομένου. Οι ίδιοι επιδίωκαν το υπερβολικό κέρδος, πουλούσαν και εξακολουθούν να πουλάνε τα προϊόντα τους πολύ ακριβά. Δεν θέλησαν να αποδεχτούν ότι είναι υγιέστερο για τους ίδιους και για την αγορά το κέρδος τους να προέρχεται από την αυξημένη κατανάλωση και όχι από το γδύσιμο του πελάτη. Και τώρα πληρώνουν με λουκέτα τη λαθεμένη πολιτική που ακολούθησαν επί σειρά ετών.

Θα μας πείτε, τι φταίνε οι έμποροι αν ο κόσμος αγοράζει. Σωστό είναι κι αυτό. Μέσα σ΄ ένα κλίμα επίπλαστης ευμάρειας, όλοι μας ξεφύγαμε. Ακόμη και ένας άνθρωπος που δεν είχε την οικονομική δυνατότητα, προτιμούσε να χρεώνει την πιστωτική του κάρτα με εκατοντάδες ευρώ για να ακολουθεί τα καταναλωτικά πρότυπα της εποχής και να θέτει έτσι το μέλλον του σε κίνδυνο, από το να καλύψει με βάση τις δυνατότητές του τις καθημερινές του ανάγκες...

Όσο για τις τιμές στα super market; Έχουν ήδη ειπωθεί πολλά για το γεγονός ότι το ίδιο προϊόν πωλείται σε τιμή κατά πολύ ακριβότερη στην Ελλάδα απ’ ό,τι στη Γερμανία ή στη Γαλλία. Είναι το άκρον άωτο του παραλογισμού, ο Έλληνας καταναλωτής να χρειάζεται 30% και 40% περισσότερα χρήματα για να γεμίσει το καλάθι του, σε σχέση με τον ευρωπαίο, ο οποίος, ο ευρωπαίος, έχει και πολύ καλύτερες αποδοχές από τον Έλληνα! Κι όμως! Τις τιμές αυτές τις αποδεχτήκαμε όλοι στην πράξη...

Έχουμε μάθει να λειτουργούμε περιμένοντας τα πάντα από το κράτος. Όταν χιονίζει, για παράδειγμα, περιμένουμε να έρθουν τα συνεργεία να καθαρίσουν την αυλή μας. Γενικώς, περιμένουμε κάποιος άλλος να κάνει για εμάς αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Έτσι, είχαμε εναποθέσει όλες μας τις ελπίδες για την καταπολέμηση της ακρίβειας στο κράτος. Στο μεταξύ, εμείς ήμασταν αυτοί που στηρίζαμε με τις καταναλωτικές μας συνήθειες όλα τα φαινόμενα στρέβλωσης της αγοράς.

Σήμερα η κρίση μας αναγκάζει να αλλάξουμε στάση, αν και θα έπρεπε να το έχουμε κάνει εδώ και χρόνια. Η νέα τάση στην αγορά είναι η μείωση των τιμών. Ναι, ένας καφές και μία τυρόπιτα μπορεί να κάνουν 2 ευρώ. Ναι, ένα ζευγάρι παπούτσια δεν μπορούμε να το πληρώνουμε με μεικτό κέρδος 200% για τον έμπορο. Όποια επιχείρηση θέλει να επιβιώσει στις σημερινές δύσκολες συνθήκες θα πρέπει να αποδείξει ότι έχει λόγο για να επιβιώσει. Ότι μπορεί να προσφέρει στον καταναλωτή καλές τιμές και καλή ποιότητα. Κι εμείς οι καταναλωτές θα πρέπει να γίνουμε πιο αυστηροί με τους άλλους, αλλά και με τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Μου έλεγε ένας φίλος Γερμανός μία ιστορία για το πώς είχαν αντιδράσει οι συμπατριώτες του πριν χρόνια σε μία αιφνίδια αύξηση της τιμής του κρέατος. Ψυχή δεν έμπαινε στα κρεοπωλεία, μέχρι που όλοι αναγκάστηκαν να γίνουν πιο λογικοί. Κάτι τέτοιο ήταν μέχρι σήμερα αδιανόητο να συμβεί στην Ελλάδα. Μήπως έφτασε η ώρα; Πάρτε για παράδειγμα την τυρόπιτα. Όποιος θέλει να την πουλάει 1,7 και 2 ευρώ, ας την τρώει μόνος του. Κάποια στιγμή θα πρέπει να ρωτήσουμε πριν αγοράσουμε: Πόσο, επιτέλους, κάνει μία τυρόπιτα;


Θανάσης Μαυρίδης

thanasis.mavridis@capital.gr



Πηγή:www.capital.gr
διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ...

Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

Λαμία: πόλη - Τουριστικός Προορισμός

Η Λαμία ως πόλη - τουριστικός προορισμός φαντάζει μια ουτοπία. Κι όμως πρέπει να αποτελέσει άμεσο στόχο στα πλαίσια και της νέας αυτοδιοικητικής δομής του “Καλλικράτη”.

Η Λαμία, ως γεωγραφική ενότητα πλέον, διαθέτει ιδανικές συνθήκες ανάπτυξης του αγροτοτουρισμού και του εναλλακτικού τουρισμού, λόγω των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών με τα ανάλογα συγκριτικά πλεονεκτήματα. Χρειάζεται όμως η Αυτοδιοίκηση, αλλά[...] και όλοι οι υπεύθυνοι να το πιστέψουν και να κάνουν τις σωστές κινήσεις. Έχει ένα πλούσιο ανάγλυφο συνδυάζοντας τη γειτνίαση με τη θάλασσα με τους σημαντικούς ορεινούς όγκους, την όμορφη φύση με την πλούσια χλωρίδα και τους βιότοπους, σημαντικό αριθμό ιαματικών πηγών, αρχαιολογικά, ιστορικά και θρησκευτικά μνημεία. Κι όλα αυτά σε μικρή απόσταση από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη όντας στο κέντρο της Ελλάδας και πάνω στον άξονα της Εθνικής Οδού.

Η Λαμία είναι η πρωτεύουσα της Φθιώτιδας
και της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας.

Τα συγκριτικά πλεονεκτήματα και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Λαμίας, ως τουριστικός προορισμός: Οι φυσικές της ομορφιές, οι ιαματικές πηγές, η Οίτη και ο Εθνικός Δρυμός, τα ορειβατικά μονοπάτια της Οίτης και του Καλλιδρόμου, τα φαράγγια της Οίτης, η Υπάτη, η Παύλιανη, όλα τα χωριά της Οίτης, το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Υπάτης, η Μονή Αγάθωνα και το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, ο Γοργοπόταμος, που μπορεί να αναγνωριστεί ως στοιχείο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ, (η ιστορική γέφυρα, η φυσική ομορφιά, το φαράγγι), ο Ηρακλής, ως παγκόσμια όνομα (brand name) και η Πυρά του Ηρακλή, η Ηράκλεια, η Τραχίνα, Οι Θερμοπύλες, ως παγκόσμιο όνομα (brand name) και το Μουσείο Θερμοπυλών, όλοι οι αρχαιολογικοί μας χώροι και τα στοιχεία της ιστορικής μας αναφοράς.

Επίσης: Ο Σπερχειός (ο θεός…), οι υγροβιότοποι της περιοχής και το Δέλτα του Σπερχειού, οι χώροι περιπάτου και αναψυχής, τα πεζοπορικά μονοπάτια, τα μονοπάτια της Δίβρης, του Παλαιοχωρίου – Λιμογαρδίου, ο Ξηριάς, ως Βοτανικός Κήπος της Λαμίας

Μέτρα για την ίδια την πόλη:
- Η βελτίωση των όρων λειτουργίας του κέντρου, το εμπορικό κέντρο
- Η βιώσιμη κινητικότητα στην πόλη – η προοπτική για το τραμ της Λαμίας
- Η μεταφορά του Αρχαιολογικού Μουσείου από το Κάστρο στο κέντρο της πόλης και η στέγασή του στο σημερινό Δικαστικό Μέγαρο
- Το περιαστικό δάσος, το Κάστρο, ο Άγιος Λουκάς
- Η ανάδειξη του χώρου της πρώην Δημοτικής Αγοράς
- Οι Μύλοι Μουζέλη και το Μουσείο Βιομηχανικής Ιστορίας της περιοχής
- Τα ιστορικά μνημεία της πόλης, ο Αθανάσιος Διάκος, ο Άρης Βελουχιώτης

Και προπαντός η σωστή ενημέρωση τόσο των ίδιων των κατοίκων όσο και των επισκεπτών
διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ...

Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011

Ο καθηγητής Γιώργος Καλλής
για την απο-ανάπτυξη στο tvxs


Απέναντι στο σύστημα του καπιταλισμού, των ιδιωτικών τραπεζών και των νεοφιλελεύθερων αγορών υπάρχουν τοπικές κοινωνίες που παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους και αυτοοργανώνονται στο πλαίσιο μιας άλλης οικονομίας που δεν στηρίζεται στα χρήματα και το κέρδος. Επαναπροσδιορίζουν τις ανάγκες τους, μειώνουν την κατανάλωση, αυτοδιαχειρίζονται την τροφή και την ενέργεια τους, τοπικοποιούν την παραγωγή. Όλα αυτά την ώρα που στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης, μια ερευνητική ομάδα εργάζεται πάνω στην ιδέα της βιώσιμης αποανάπτυξης, «μιας ομαλής οικονομικής απομεγέθυνσης για ένα βιώσιμο μέλλον στο οποίο θα ζούμε καλύτερα καταναλώνοντας λιγότερα».

Απαντώντας στις ερωτήσεις του tvxs, ο Γιώργος Καλλής, καθηγητής του Αυτόνομου Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης, του Ινστιτούτου ICREA και επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας για την αποανάπτυξη, αναπτύσσει τη θεωρία και τις εφαρμογές της.

Στην Ελλάδα το τελευταίο διάστημα δεν μιλάμε για τίποτα άλλο παρά για ανάπτυξη, η οποία πολιτικά προβάλλεται ως η λύση στο πρόβλημα. Την ίδια στιγμή, εσείς προτείνετε μια άλλη λύση: Αποανάπτυξη τώρα! Δηλαδή;

Η ιδέα της ανάπτυξης, η μανία με... την ανάπτυξη έχει μεγάλη ιστορία ξεκινώντας πριν τουλάχιστον 60 χρόνια κυρίως στις δυτικές χώρες κι έχει γίνει ο κύριος στόχος κι η κύρια επιδίωξη. Δηλαδή, όλο και μεγαλύτερο εισόδημα, όλο και περισσότερο κέρδος. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τελικά αυτό δεν είναι η λύση στην κατάσταση που βιώνουμε τώρα αλλά είναι η αιτία του προβλήματος. Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και οικολογική και κοινωνική. Η κρίση αυτή είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι όλα γίνονται προς χάρην της ανάπτυξης και του χρήματος. Οπότε βρισκόμαστε μπροστά σε μια παράδοξη, οξύμωρη κατάσταση. Προσπαθούμε να επιλύσουμε ένα πρόβλημα, τονώνοντας τις αιτίες που το προκάλεσαν. Ακούμε συνέχεια ότι η κρίση είναι αποτέλεσμα της υπερκατανάλωσης, του εύκολου χρήματος, της έκπτωσης των ηθικών αξιών μπροστά στο κυνήγι του χρήματος. Αυτό κατά μια έννοια είναι η διάγνωση. Και μετά τι επεξεργαζόμαστε; Πως θα καταφέρουμε ξανά να μπούμε στον ίδιο δρόμο. Ώστε να αρχίσουμε ξανά να καταναλώνουμε και να παίρνουμε δάνεια, ξαναμπαίνοντας στην ίδια κατάσταση. Αυτός ο παραλογισμός αποδεικνύει το παράδοξο της ανάπτυξης προς χάρην της ανάπτυξης. Αυτή είναι μια μεριά του προβλήματος.

Αποανάπτυξη – κλιματική αλλαγή. Σχετίζονται και με ποιον τρόπο; Είναι απαραίτητα τα… οικολογικά χαρακτηριστικά σε ένα κοινωνικό κίνημα για την αποανάπτυξη;

Η άλλη είναι πλευρά είναι ακριβώς η οικολογική. Όπως ξέρουμε βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής. Όσο περισσότερο κινούμαστε στον άξονα της ανάπτυξης, τόσο περισσότερο επιδεινώνεται το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής, με φυσικές καταστροφές και τώρα αλλά και πολύ μεγαλύτερες αργότερα. Όποτε βρισκόμενοι σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι, το να ξαναμπούμε στο δρόμο της ανάπτυξης, η οποία ούτε οικονομικά είναι βιώσιμη, ούτε κοινωνικά προσφέρει πλέον – το επίπεδο ευημερίας μιας χώρας δεν προοδεύει όσο και να αυξάνεται το ΑΕΠ – θα είναι πραγματικά καταστροφικό.

Ο δρόμος της αποαναπτυξης;

Σε αυτή τη φάση μπαίνει σαν υπόθεση εργασίας η θεωρία της απόανάπτυξης που προτείνει να ξεφύγουμε από το αδιέξοδο κυνήγι της ανάπτυξης αλλάζοντας την κοινωνία, αλλάζοντας τους θεσμούς και δημιουργώντας μια κοινωνία η οποία θα ευημερεί. Προφανώς είναι πολύ δύσκολο για μια χώρα μόνη της να μπει σε αυτό το δρόμο, όμως υπάρχουν συγκεκριμένες προτάσεις οι οποίες είναι εφαρμόσιμες. Μπορεί να μην υπάρχουν πρόσφατα παραδείγματα χωρών που να έχουν επιλέξει το δρόμο της αποανάπτυξης αλλά παράλληλα πρέπει να επισημανθεί ότι η ιδέα της συνεχούς αύξησης της παραγωγής, της ανάπτυξης και της κατανάλωσης είναι πολύ πρόσφατη. Πολλοί πολιτισμοί που ευημερούσαν στο παρελθόν δεν βασίζονταν σε αυτή την ιδέα. Πρόκειται για μια σύγχρονη ιδέα την οποία σήμερα θεωρούμε δεδομένη. Κατά το παρελθόν δεν ήταν δεδομένη και δεν είναι απαραίτητη για την ευημερία.

Στην Καταλονία υπάρχουν τοπικές κοινωνίες που λειτουργούν με μη καπιταλιστικά μοντέλα. Πρόκειται για εφαρμογή της θεωρίας της αποανάπτυξης;

Κατά ένα μέρος ναι. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα τέτοιου τύπου. Η Καταλονία δεν είναι το μόνο μέρος στο οποίο συμβαίνει αυτό. Και στην Ισλανδία υπάρχουν πολλά παραδείγματα αλλά κι αν πάμε πίσω στην κρίση της Αργεντινής θα βρούμε κι εκεί πολλές ομάδες πολιτών οι οποίοι αυτοοργανώθηκαν προκειμένου να αντιμετωπίσουν την κρίση, βλέποντας το αδιέξοδο και το ατέρμονο της προσπάθειας για την επιβίωση της οικονομίας της αγοράς. Οργάνωσαν διάφορες κοινωνικές υπηρεσίες, υπηρεσίες διασκέδασης, παραγωγής τέχνης, παραγωγής και κατανάλωσης τροφίμων με αυτόνομο τρόπο έξω από το πλαίσιο της οικονομίας της αγοράς. Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα. Από τη χρήση άλλων μονάδων συναλλαγής πέρα από τα χρήματα – με ανταλλαγή υπηρεσιών και προϊόντων – τράπεζες χρόνου, εναλλακτικά νομίσματα, συνεταιριστικές ομάδες παραγωγής (κοοπερατίβες). Δημιουργείται έτσι ένα διαφορετικό επίπεδο ζωής από αυτό που διαμορφώνει μια καπιταλιστική κοινωνία κατανάλωσης. Στην περίπτωση της Ελλάδας, υπήρξαν πολλά παραδείγματα παράλληλων οικονομιών οι οποίες χάθηκαν μέσα στο σύγχρονο σύστημα της αγοράς. Αυτό ήταν στο παρελθόν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ελληνικής οικονομίας που την έκανε και πολύ ανθεκτικότερη. Γιατί η Ελλάδα δεν είναι η πρώτη φορά που έρχεται αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας. Στη σημερινή Ελλάδα όμως όλοι εξαρτόμαστε από το χρήμα κι από τη στιγμή που καταρρέουν τα εισοδήματα τότε πραγματικά η χρεοκοπία γίνεται κοινωνική κρίση. Παλιά η χρεοκοπία ήταν στους τίτλους των εφημερίδων, δεν αποτελούσε κοινωνική κρίση. Η θεωρία της αποανάπτυξης πρεσβεύει ότι πρέπει να επανακτήσουμε εκείνους τους τρόπους οικονομικής και κοινωνικής συναλλαγής, οι οποίοι δεν είναι χρηματικοί και δεν βασίζονται στην οικονομία της αγοράς.

Τώρα έχουμε ένα καπιταλιστικό οικονομικό πλαίσιο. Μια τέτοια θεωρία θα έβρισκε απέναντί της έναν αντίπαλο που λέγεται σύστημα, αν εφαρμοζόταν σε ένα μικρό τοπικό επίπεδο και βέβαια απόψεις που θα την έκριναν ως ουτοπική…

Δεν μπορούμε να μην ελπίζουμε ότι κάτι το οποίο είναι διαφορετικό έχει μέλλον. Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται τώρα η Ελλάδα είναι μια κατάσταση από την οποία η Λατινική Αμερική πέρασε πριν από σαράντα χρόνια περίπου. Πρέπει να εξετάζουμε τις εναλλακτικές λύσεις και να εργαζόμαστε για να τις εφαρμόσουμε. Ένας τρόπος για να γίνει αυτό είναι η αυτοοργάνωση, ο πειραματισμός και η επανάκτηση μη καπιταλιστικών οικονομικών μοντέλων. Τέτοια παραδείγματα σαν κι αυτό της Καταλονίας είναι κι αυτά που θα δείξουμε και στο ντοκιμαντέρ «Φόρος τιμής στην Καταλονία ΙΙ». Πάντως η αλλαγή στο επίπεδο των αποφάσεων δεν θα είναι αρκετή. Το εγχείρημα θα φτάσει στα όριά του όταν θα συγκρουστεί αναγκαστικά με το κεντρικό σύστημα οπότε η αλλαγή πρέπει να είναι παράλληλη. Δηλαδή, παράλληλα τα άτομα τα οποία εργάζονται στις αυτοοργανωτικές ομάδας πρέπει να έχουν και μια πολιτική στάση. Μέσα από το σύστημα της Δημοκρατίας πρέπει να ελπίζουμε, όσο κι αν αυτό φαίνεται δύσκολο, ότι θα υπάρξουν κι οι ανάλογες αλλαγές που θα είναι ευνοϊκές προς την απόδοση αυτού του μοντέλου. Γιατί αν το υπόλοιπο σύστημα συνεχίσει να κινείται στο ίδιο μοτίβο με τα fast track και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, θα περιορίσει το εγχείρημα σε έναν μικρό και ακίνδυνο χώρο. Η αλλαγή πρέπει να είναι διπλή. Χρειάζεται και πολιτική αλλαγή και αλλαγή στο πρακτικό καθημερινό επίπεδο.

Εφόσον λοιπόν υπάρξει ένα τέτοιο κίνημα είναι απαραίτητος ένας πολιτικός μανδύας; Κι αν ναι ποιος θα είναι αυτός;

Πρέπει να είναι ένα κίνημα που θα βρει πολιτική έκφραση. Δε φαντάζομαι ένα κόμμα το οποίο θα εκπροσωπεί την αυτοανάπτυξη. Φαντάζομαι ένα κίνημα σαν αυτό των ίσων δικαιωμάτων για τις μειονότητες, δηλαδή ένα κοινωνικό κίνημα. Παραδοσιακά αυτά είναι κινήματα της Αριστεράς και νομίζω ότι η ιδέα της αποανάπτυξης είναι μια αριστερή ιδέα, αν και πάρα πολλοί Αριστεροί είναι μαγκωμένοι στην έννοια της ανάπτυξης, δηλαδή θεωρούν ότι τέτοιου είδους ιδέες, όπως αυτή της αποανάπτυξης είναι κάπως ελιτίστικες. Εντός της Αριστεράς πάντα υπάρχουν αντιδράσεις και πάντα υπάρχει μια κόντρα μεταξύ αυτών που πιστεύουν ότι Αριστερά σημαίνει απλά το να πάρουμε την εξουσία και να εγκαθιδρύσουμε το σοσιαλισμό και να παράγουμε περισσότερη ανάπτυξη αλλά με άλλο τρόπο κι αυτών που πιστεύουν ότι Αριστερά σημαίνει κι ένας άλλος τρόπος ζωής. Νομίζω ότι σε αυτόν τον δεύτερο πόλο της Αριστεράς ταιριάζει η αποανάπτυξη. Και πιστεύω ότι η ιδέα της αποανάπτυξης, όσο κι αν φαντάζει οξύμωρη, γιατί είναι αντίθετη σε πολλές βασικές αξίες που πρεσβεύει μεγάλο μέρος του πληθυσμού που ζει μέσα στο πλαίσιο της αναζήτησης του συνεχώς μεγαλύτερου κέρδους, έχει κάποια στοιχεία που μπορούν να βρουν απήχηση σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού, πολύ μεγαλύτερο ίσως από αυτό που εκφράζει τώρα η παραδοσιακή Αριστερά.

Σε περίπτωση εφαρμογής της θεωρίας της αποανάπτυξης τι θα συμβεί με το έλλειμμα και το χρέος;

Εκεί έγκειται η παράνοια του καπιταλιστικού συστήματος. Δίνει δάνεια στους ανθρώπους με τη λογική ότι θα μπορέσουν να τα ξεχρεώσουν στο μέλλον. Από μόνο του το σύστημα υποθέτει και επιβάλλει ότι στο μέλλον πρέπει να υπάρχει περισσότερος πλούτος. Αυτό είναι παρανοϊκό. Η γη είναι πεπερασμένη. Δεν μπορούμε να φανταζόμαστε και να υποθέτουμε ότι επ’ αόριστον θα είμαστε όλο και πιο πλούσιοι και θα μπορούμε να ξεπληρώνουμε τους τόκους του παρελθόντος. Είναι φανερό ότι από μόνο του το σύστημα έχει οδηγήσει σε αυτή την κατάσταση. Κάποιες χώρες δεν μπορούν πλέον να ξεπληρώσουν τα δάνεια που πήραν στο παρελθόν προκειμένου να έχουν ένα φυσικό ρυθμό ανάπτυξης. Η Ελλάδα μόνη της δεν μπορεί να κάνει τίποτα, αυτό είναι δεδομένο. Πρέπει να υπάρξει μια σύμπνοια μεταξύ χωρών και για να γίνει αυτό πρέπει να δημιουργηθεί ένα μεγάλο κοινωνικό κίνημα που να ζητά την υλοποίηση της θεωρίας της αποανάπτυξης. Αν πάντως μιλάμε σε πρακτικό επίπεδο, αναφορικά με το έλλειμμα και το χρέος, σίγουρα αυτό σημαίνει άρνηση πληρωμών. Αυτό, όμως δεν μπορεί να γίνει από την Ελλάδα, πρέπει να γίνει μια συνεργασία μεταξύ των χωρών που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση και συντονισμένα θα αρνηθούν να πληρώσουν τα χρέη που σωρευτήκαν στο παρελθόν. Φυσικά αυτό σημαίνει ότι θα υπάρξει μεγάλο πρόβλημα στο τραπεζικό σύστημα, μεγάλο πρόβλημα γι’ αυτούς που έχουν αποταμιεύσεις – το οποίο θα είναι και άδικο γιατί αυτοί που δεν ξόδεψαν στο παρελθόν θα κινδυνεύσουν να χάσουν τα χρήματά τους – αλλά όλη αυτή η διαδικασία μπορεί να γίνει με χειρισμούς και τρόπους που να είναι δίκαιοι. Να θέσει το κράτος ως προτεραιότητα να υποστηρίξει τους μικροκαταθέτες ώστε να μη χάσουν τα χρήματά τους και οι (υπερ)μεγαλοκαταθέτες να επωμιστούν μέρος αυτής της αλλαγής προς μια νέα κατάσταση. Επιπλέον, από τη στιγμή που το κράτος καταφέρει να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό - και που δεν είναι μακριά από αυτό - δεν θα χρειάζονται παραπάνω δάνεια οπότε από κει και πέρα μιλάμε για την αποπληρωμή των προηγούμενων χρεών. Εκεί υπάρχει τρόπος να πούμε ότι αρνούμαστε να τα πληρώσουμε και δεν θέλουμε και δάνεια στο μέλλον, ότι δεν μας ενδιαφέρει πια αυτή η λογική του συνεχούς δανεισμού. Εξάλλου ο προϋπολογισμός είναι τόσο υψηλός εξαιτίας της μανίας των μεγάλων επενδύσεων, πχ.fast track και Ολυμπιακοί Αγώνες που γίνονται στο όνομα της ανάπτυξης και στις οποίες σπαταλάται πάρα πολύ δημόσιο χρήμα με πολύ μικρά κοινωνικά οφέλη. Η λογική της αποανάπτυξης στηρίζεται στο πως θα κάνουμε τα πράγματα πιο απλά, με πιο φθηνό τρόπο και μεγαλύτερο κοινωνικό όφελος.

Ένα παράδειγμα;

Υπάρχει το παράδειγμα της Κούβας. Δεν τρέφω κάποιον θαυμασμό για το κομμουνιστικό καθεστώς της Κούβας αλλά μπορούμε να πάρουμε κάποια παραδείγματα από εκεί. Η Κούβα έχει από τα καλύτερα εκπαιδευτικά και συστήματα δημόσιας υγείας στον κόσμο. Το επίπεδο θνησιμότητας στην Κούβα είναι το ίδιο με αυτό των ΗΠΑ. Οι δημόσιες δαπάνες όμως είναι κατά πολύ μικρότερες. Γιατί; Γιατί πηγαίνουν εκεί που χρειάζεται. Υπάρχουν δημόσιοι γιατροί, αποκεντρωμένα, που παρακολουθούν την υγεία των οικογενειών με τις οποίες είναι επιφορτισμένοι. Δεν χρειάζονται απίθανα μηχανήματα και νοσοκομεία για να προσφέρεις δημόσια υγεία στον πληθυσμό σου. Η δημόσια υγεία μπορεί να είναι και πολύ φθηνή αν επιλέξεις τον δρόμο που επενδύει στον ανθρώπινο κι όχι στον τεχνολογικό παράγοντα. Αντιθέτως στην Ελλάδα επενδύουμε σε καινούρια νοσοκομεία και μηχανήματα, μετά λέμε ότι εκτοξεύονται οι δαπάνες στη δημόσια υγεία και ταυτόχρονα έχουμε κι ένα από τα χειρότερα συστήματα στην Ευρώπη. Αυτή είναι η λογική της αποανάπτυξης. Όχι να γυρίσουμε πίσω ή να επιστρέψουμε στην εξοχή αλλά το πώς να κάνουμε τα πράγματα με πιο απλό και φθηνότερο τρόπο μειώνοντας τη λογική της αγοράς, του κέρδους και του χρήματος σε όλες τις πλευρές της ζωής.

Μιλάτε επίσης για επαναπροσδιορισμό της έννοιας της απασχόλησης…

Μια από τις βασικές προτάσεις στα πλαίσια της θεωρίας της αποανάπτυξης η οποία δεν είναι καινούργια, είναι η μείωση του ωραρίου. Είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτά που συζητάμε τώρα δηλαδή να μειώσουμε τα όρια συνταξιοδότησης ή να δουλεύουμε παραπάνω αυξάνοντας όλο και περισσότερο την παραγωγή. Στα πλαίσια της θεωρίας της αποανάπτυξης πρέπει να εργαζόμαστε λιγότερο. Όπως παλαιότερα ο χρόνος εργασίας μειώθηκε από το 12ωρο και τις επτά ημέρες στην εβδομάδα στο γνωστό 40ωρο ανά εβδομάδα έτσι και τώρα υπάρχει η δυνατότητα να μειωθεί ακόμη παραπάνω ο χρόνος εργασίας. Το «New Economics Foundation» στην Βρετανία, ένα αρκετά σημαντικό think tank με απήχηση στην αγγλική πολιτική και κοινή γνώμη έχει ξεκινήσει μια καμπάνια για 21ώρες μισθωτής εργασίας την εβδομάδα. Με την απελευθέρωση από τη μισθωτή εργασία θα έχουμε πολύ περισσότερο χρόνο για να επενδύσουμε στις κοινωνικές σχέσεις, την οικογένεια και τη συμμετοχή μας στα κοινά. Θα υπάρχει χρόνος που θα μπορεί να διοχευτευθεί σε μη αναπτυξιακά ή μη προσοδοφόρα πράγματα. Τι κάνει η ανάπτυξη; Πράγματα που κάποτε συνέβαιναν στο σπίτι, όπως η φροντίδα των παιδιών, η εκπαίδευσή τους, το καθάρισμα του σπιτιού και δεν είχαν αξία στην οικονομία της αγοράς όλα αυτά έχουν πλέον μεταφερθεί στην οικονομία της αγοράς. Πλέον πληρώνουμε για να μας καθαρίσουν το σπίτι, πληρώνουμε για την εκπαίδευση των παιδιών σε ιδιωτικά σχολεία ή φροντιστήρια. Όλα αυτά πλέον μετρώνται σαν ανάπτυξη του ΑΕΠ και σαν αύξηση της απασχόλησης. Αν όμως το σκεφτούμε σε πραγματικούς αριθμούς, ούτε η απασχόληση έχει πραγματικά αυξηθεί, ούτε η οικονομία έχει βελτιωθεί. Η πρόταση δεν είναι μείωση του χρόνου μισθωτής εργασίας υπό μια έννοια υποαπασχόλησης ή ελαστικής εργασίας, γιατί αυτή είναι μια κριτική επί της θεωρίας της αποανάπτυξης που ασκείται συχνά και εξ αριστερών. Αντίθετα θα υπάρξει η ευκαιρία να δουλέψουν κι αυτοί που είναι άνεργοι. Εφόσον θα δουλεύουμε όλοι λιγότερες ώρες θα υπάρχει περισσότερη εργασία. Φυσικά υπάρχει ένα οικονομικό αντίκτυπο. Οπότε είναι απαραίτητη μια αναδιανομή. Οι έχοντες θα πρέπει να πληρώσουν ένα βασικό σύστημα ελάχιστης ασφάλειας για όλο τον κόσμο ώστε να μην υπάρχει το άγχος της εργασίας για την επιβίωση. Σε αυτή τη λογική μαζί με την πρόταση για μείωση του χρόνου εργασίας, υπάρχει και η πρόταση του βασικού εισοδήματος καθώς και μελέτες για το πώς θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί. Πρόκειται για ένα βασικό ελάχιστο εισόδημα το οποίο θα πληρώνει το κράτος ανεξαιρέτως για όλους τους πολίτες και θα τους εξασφαλίζει τουλάχιστον τα προς το ζην.

Δυο εκδηλώσεις για τη διαφορετική απάντηση στην κρίση θα πραγματοποιηθούν στις αρχές της νέας χρονιάς:

Τη Δευτέρα 3 Ιανουαρίου, στο Χώρο Διαλόγου, Αβέρωφ 7Α στο Χαλάνδρι στις 19:30. (Δημοτική Συνεργασία: Αντίσταση με τους πολίτες του Χαλανδρίου, Δίκτυο Νέων για την Πολιτική και Κοινωνική Οικολογία, Κίνηση Δημοτών Βριλησσίων: Δράση για μια Άλλη Πόλη)
Την Τετάρτη 5 Ιανουαρίου, στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο του Nosotros, Θεμιστοκλέους 66 στα Εξάρχεια, στις 20:00 (Δίκτυο Νέων για την Πολιτική και Κοινωνική Οικολογία)
Θα πραγματοποιηθούν:

Προβολή του ντοκιμαντέρ, «Φόρος τιμής στην Καταλονία ΙΙ», σε παραγωγή-επιμέλεια των Manuel Castells και Joana Conill, από το Ανοικτό Πανεπιστήμιο Καταλονίας. (Συλλογική μετάφραση- υποτιτλισμός: Ηλιόσποροι)

Συζήτηση για τα εναλλακτικά μη-καπιταλιστικά οικονομικά μοντέλα που έχουν αναπτυχθεί στη Καταλονία με την Joana Conill (ερευνήτρια από το Ανοικτό Πανεπιστήμιο Καταλονίας)

Ομιλία- συζήτηση με τον Γιώργο Καλλή (καθηγητής από Αυτόνομο Πανεπιστήμιο Βαρκελώνης), με θέμα: «Η απο-ανάπτυξη μια απάντηση για την κρίση».

http://tvxs.gr/node/74531
διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ...

Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011

Να προσπαθήσουμε... να το τολμήσουμε...
να αλλάξουμε


Αγαπητοί φίλοι

Μου φαίνεται ότι το παιχνίδι έχει χοντρύνει πολύ και έτσι πρέπει να το χοντρύνουμε λιγάκι και εμείς.

Με λίγα λόγια, εδώ που φτάσαμε χρειάζεται να ασχοληθούμε σοβαρότερα με το πράγμα.

Γι' αυτό νομίζω ότι πρέπει να τολμήσουμε να προσπαθήσουμε τα ακόλουθα (ο καθένας για τον εαυτό του..... και ο νοών νοείτω):

● Να γίνουμε γενικώς περισσότερο λιτοδίαιτοι
● Να ξοδεύουμε σύμφωνα με αυτά που έχουμε και οπωσδήποτε όχι δάνεια από τράπεζες ή γενικώς δάνεια
● Να περιορίσουμε την κατανάλωση, αγοράζοντας όσο το δυνατόν πράγματα που χρειαζόμαστε πραγματικά, πράγματα που θα τα χρησιμοποιήσουμε αρκετά και αναβάλλοντας την αγορά κάποιων πραγμάτων που δεν μας είναι απαραίτητα. Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η εμπορική εκμετάλλευση είναι να μας δημιουργεί επιθυμίες τις οποίες με κάθε τρόπο μας προτρέπει να τις βλέπουμε σαν ανάγκες μας.
● Να απεξαρτήσουμε την ευτυχία μας από τα αντικείμενα. Ίσως να την αναζητήσουμε στην επαφή μας με τη φύση, τους άλλους ανθρώπους, τις δραστηριότητές μας και την εσωτερική μας ισορροπία
● Να διαθέσουμε λίγο χρόνο για περπάτημα
● Να βλέπουμε περισσότερο τους φίλους μας πηγαίνοντας στο σπίτι τους ή δεχόμενοι στο δικό μας
● Στις κάθε είδους συναλλαγές μας η επιδίωξη του κέρδους να σταματήσει να είναι η πρωταρχική αξία και να προέχει το ήθος
● Να ανακυκλώνουμε γενικώς, οτιδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο μπορούμε, για παράδειγμα, να δίνουμε ρούχα και αντικείμενα που δεν χρησιμοποιούμε σε κάποιον που θα τα χρησιμοποιήσει
● Να φροντίσουμε λίγο περισσότερο για την υγεία μας (διατροφή, τρόπο ζωής, συνήθειες, σχέση με γιατρούς, φάρμακα, εμβόλια, γνώση του σώματός μας). Να πάρουμε την υγεία μας στα χέρια μας
● Να δώσουμε λίγο περισσότερη προσοχή στην ελληνική γλώσσα προσπαθώντας να την χρησιμοποιούμε όσο πιο σωστά γίνεται, αντιστεκόμενοι στην χρήση αγγλικών λέξεων
● Να βρούμε και να ακούμε καλά ελληνικά τραγούδια μέσα στα άλλα
● Να περιορίσουμε την χρήση του κινητού τηλεφώνου χρησιμοποιώντας και άλλους τρόπους επικοινωνίας και επαφής (για παράδειγμα, να χρησιμοποιούμε το τηλέφωνο για να κλείνουμε κάποια συνάντηση και να πηγαίνουμε σε αυτή την συνάντηση για να συζητάμε το θέμα μας
● Να ελαττώσουμε τον χρόνο τηλεόρασης και βίντεο και να διαβάζουμε άρθρα που γράφουν καλοί δημοσιογράφοι στις εφημερίδες ή κάποιο καλό βιβλίο ή γράφοντας κάτι και εμείς οι ίδιοι
● Αν χρησιμοποιούμε υπολογιστή, να αρχίσουμε να εξοικειωνόμαστε με το ελεύθερο λογισμικό και σιγά σιγά να φύγουμε από τα Windows, το Word, το Internet Explorer, το Outlook ή το Outlook Express τουλάχιστον, χρησιμοποιώντας αντιστοίχως το Linux, Open Office, Firefox, Thunderbird και γενικά ελεύθερο λογισμικό, επίσης να μάθουμε τυφλό σύστημα
● Να γίνουμε πιο αυτάρκεις και να ελαττώσουμε πάγια έξοδα. Να καλλιεργούμε, να παράγουμε και να κατασκευάζουμε μόνοι μας ό,τι μπορούμε
● Να χρησιμοποιούμε ή να προγραμματίσουμε την χρησιμοποίηση εναλλακτικών μορφών ενέργειας
● Να χαλαρώσουμε. Να μην περιμένουμε να μας κρατήσει στο σπίτι ή στο κρεβάτι κάποια αρρώστια. Ας το κάνουμε οι ίδιοι από μόνοι μας. Οι δουλειές δεν τελειώνουν
● Να βελτιωθούμε εσωτερικά. Γιατί όλα τα παραπάνω για να γίνουν απαιτείται και κάποιος βαθμός εγρήγορσης και συνειδητότητας που για να υπάρχει χρειάζεται η βελτίωση μας. Δηλαδή, με άλλα λόγια, μας χρειάζεται καθάρισμα του μυαλού μας, διευθέτηση, αλλαγή συνηθειών, προτύπων και πολλές φορές απόψεων. Αυτά επιτυγχάνονται με συγκεκριμένο τρόπο εξάσκησης που θα τον συζητήσουμε εν καιρώ.
● Ότι πετυχαίνουμε και ανακαλύπτουμε από την απασχόλησή μας με τα παραπάνω, να τα μοιραζόμαστε με τους φίλους μας αλλά και γενικώς με τον κόσμο γύρω μας



Αυτά επειδή νομίζω ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε τους κινδύνους από:

● Απληστία
● Παγκοσμιοποίηση αμερικανικού τύπου
● Μεταλλαγμένα και χημική γεωργία
● Διοξίνες
● Γρίπες κοτόπουλων
● Πολέμους επιβολής της δημοκρατίας, όπως του Ιράκ
● Πυρηνικά και αντιδράσεις στην εξάπλωσή τους
● Υποκλοπές, παρακολουθήσεις, μεγάλα αδέλφια και μητέρες
● Κρατική τρομοκρατία
● Μυστικές υπηρεσίες
● Πολυεθνικές τροφίμων, όπλων, καυσίμων
● Εταιρείες φαρμάκων και εμβολίων
● Ασθένειες και ιατρικό κατεστημένο
● Διαφθορές και διαπλοκές, παπαγαλάκια
● Εμπόριο όπλων
● Ναρκωτικά
● Ληστείες και εγκληματικότητα
● Αλλοίωση του περιβάλλοντος και της Φύσης

(για να μην υπάρξει παρεξήγηση, το παραπάνω είναι αντιγραφή, δεν είναι δικό μου, μπήκε στη "δεξαμενή ιδεών" εδώ και καιρό...)
διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ...