Οι τιμές στην Ελλάδα είναι κατά γενική ομολογία πανάκριβες. Πολλές φορές το φαρμακείο έχει καλύτερες τιμές από το super market. Όσο για τα εμπορικά καταστήματα; Σε κάποιες περιπτώσεις είναι πιο συμφέρον να πάρει κανείς το αεροπλάνο και να ταξιδέψει στο εξωτερικό. Θα κάνει τη βόλτα του και θα του έρθει πιο φθηνά!
Δεν είναι υπερβολικές αυτές οι διαπιστώσεις. Είναι πολλοί οι λόγοι που οδήγησαν την Αθήνα να είναι μία από τις ακριβότερες πρωτεύουσες της Ευρώπης. Οι έμποροι, για παράδειγμα, διαμαρτύρονται για τα υψηλά ενοίκια και για τους πολλούς φόρους προς το κράτος και τους δήμους. Σε αυτά έχουν δίκιο, αλλά αποσιωπούν τις δικές τους ευθύνες στη διαμόρφωση του φαινομένου. Οι ίδιοι επιδίωκαν το υπερβολικό κέρδος, πουλούσαν και εξακολουθούν να πουλάνε τα προϊόντα τους πολύ ακριβά. Δεν θέλησαν να αποδεχτούν ότι είναι υγιέστερο για τους ίδιους και για την αγορά το κέρδος τους να προέρχεται από την αυξημένη κατανάλωση και όχι από το γδύσιμο του πελάτη. Και τώρα πληρώνουν με λουκέτα τη λαθεμένη πολιτική που ακολούθησαν επί σειρά ετών.
Θα μας πείτε, τι φταίνε οι έμποροι αν ο κόσμος αγοράζει. Σωστό είναι κι αυτό. Μέσα σ΄ ένα κλίμα επίπλαστης ευμάρειας, όλοι μας ξεφύγαμε. Ακόμη και ένας άνθρωπος που δεν είχε την οικονομική δυνατότητα, προτιμούσε να χρεώνει την πιστωτική του κάρτα με εκατοντάδες ευρώ για να ακολουθεί τα καταναλωτικά πρότυπα της εποχής και να θέτει έτσι το μέλλον του σε κίνδυνο, από το να καλύψει με βάση τις δυνατότητές του τις καθημερινές του ανάγκες...
Όσο για τις τιμές στα super market; Έχουν ήδη ειπωθεί πολλά για το γεγονός ότι το ίδιο προϊόν πωλείται σε τιμή κατά πολύ ακριβότερη στην Ελλάδα απ’ ό,τι στη Γερμανία ή στη Γαλλία. Είναι το άκρον άωτο του παραλογισμού, ο Έλληνας καταναλωτής να χρειάζεται 30% και 40% περισσότερα χρήματα για να γεμίσει το καλάθι του, σε σχέση με τον ευρωπαίο, ο οποίος, ο ευρωπαίος, έχει και πολύ καλύτερες αποδοχές από τον Έλληνα! Κι όμως! Τις τιμές αυτές τις αποδεχτήκαμε όλοι στην πράξη...
Έχουμε μάθει να λειτουργούμε περιμένοντας τα πάντα από το κράτος. Όταν χιονίζει, για παράδειγμα, περιμένουμε να έρθουν τα συνεργεία να καθαρίσουν την αυλή μας. Γενικώς, περιμένουμε κάποιος άλλος να κάνει για εμάς αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Έτσι, είχαμε εναποθέσει όλες μας τις ελπίδες για την καταπολέμηση της ακρίβειας στο κράτος. Στο μεταξύ, εμείς ήμασταν αυτοί που στηρίζαμε με τις καταναλωτικές μας συνήθειες όλα τα φαινόμενα στρέβλωσης της αγοράς.
Σήμερα η κρίση μας αναγκάζει να αλλάξουμε στάση, αν και θα έπρεπε να το έχουμε κάνει εδώ και χρόνια. Η νέα τάση στην αγορά είναι η μείωση των τιμών. Ναι, ένας καφές και μία τυρόπιτα μπορεί να κάνουν 2 ευρώ. Ναι, ένα ζευγάρι παπούτσια δεν μπορούμε να το πληρώνουμε με μεικτό κέρδος 200% για τον έμπορο. Όποια επιχείρηση θέλει να επιβιώσει στις σημερινές δύσκολες συνθήκες θα πρέπει να αποδείξει ότι έχει λόγο για να επιβιώσει. Ότι μπορεί να προσφέρει στον καταναλωτή καλές τιμές και καλή ποιότητα. Κι εμείς οι καταναλωτές θα πρέπει να γίνουμε πιο αυστηροί με τους άλλους, αλλά και με τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Μου έλεγε ένας φίλος Γερμανός μία ιστορία για το πώς είχαν αντιδράσει οι συμπατριώτες του πριν χρόνια σε μία αιφνίδια αύξηση της τιμής του κρέατος. Ψυχή δεν έμπαινε στα κρεοπωλεία, μέχρι που όλοι αναγκάστηκαν να γίνουν πιο λογικοί. Κάτι τέτοιο ήταν μέχρι σήμερα αδιανόητο να συμβεί στην Ελλάδα. Μήπως έφτασε η ώρα; Πάρτε για παράδειγμα την τυρόπιτα. Όποιος θέλει να την πουλάει 1,7 και 2 ευρώ, ας την τρώει μόνος του. Κάποια στιγμή θα πρέπει να ρωτήσουμε πριν αγοράσουμε: Πόσο, επιτέλους, κάνει μία τυρόπιτα;
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Πηγή:www.capital.gr
